Naar de hoofdinhoud Naar de voettekst

Martijn Crins

Hè Fijn
Veelzijdige cabaretier
vr 18 apr ’25 20:30
vr 18 apr ’25
20:30

Sterke observaties, zelfspot en grappen die niet geschikt zijn voor al te tere zieltjes.

Martijn Crins bewees met zijn vorige voorstelling Mesthoop dat hij, na een uitstapje als acteur en muzikant, helemaal terug is als cabaretier. Het podiumbeest is echt los. Mesthoop was in ons theater te zien in 2023 en werd door ons publiek gewaardeerd met een 9,3. In zijn tweede programma Hè Fijn gaat Martijn de strijd aan met zijn driften. Eerlijk, brutaal en volslagen eigenzinnig kijkt hij eens stevig in de dooie hoek van ons bestaan. Een ode aan de ploeterende mens.

“Daar zitten we dan. Helemaal alleen op een zwevende bol in een oneindig groot universum.
We hebben geen idee wat de bedoeling is en niemand legt ons iets uit. Jarenlang hebben we kunnen doen waar we zin in hadden. Vreten, zuipen, feesten; het kon niet op. Maar nu de wereld zich stilaan naar de afgrond lijkt de bewegen, zullen we collectief volwassen moeten worden. We moeten ons gaan beheersen. Beteugelen.” En laat dat nou precies hetgeen zijn waar Martijn Crins zijn hele leven al mee worstelt.

  • Inclusief een drankje
Onderdeel van

Quotes

  • “Geweldige sketches. Naast de sketches zijn sommige van zijn persiflages briljant” (Trouw).
  • “Geslaagd debuutprogramma Mesthoop. Zowel bijzonder vermakelijk als verfijnd emotioneel. In het rijtje met Theo Maassen en Ronald Goedemondt: fel, beweeglijk, associatief, en niet te beroerd om in de onderbuik van het publiek en van hemzelf te poeren. Een complete, veelzijdige cabaretier” (Theaterkrant).
  • “Crins zet een show neer, waarin hij laat zien in de voetsporen van mannen als Theo Maassen, Hans Teeuwen en Ronald Goedemondt te kunnen treden met sterke observaties, zelfspot en grappen die niet geschikt zijn voor al te tere zieltjes” (De Limburger).
  • “Martijn Crins is een geboren cabaretier, hij moét op het podium staan. Ga hem nu zien, over een jaar is er geen kaart meer te krijgen, let maar op” (Henry van Loon).